*Benim Hayatým
Küçükten yetim kaldým, yüreðim yufka benim
Ardýmda, bir dað gibi duran babam yoktu ki...
Yýllarca baktý her gün, gözlerim ufka benim.
Bilseniz ona öyle, ihtiyâcým çoktu ki...
Dediler: ’Hiç üzülme, kapanmýþsa bir kapý
Açýlýr bir diðeri, sanma tükenir yapý...
Zaman dertler ilâcý, olmasa da bir hapý...’
Benim bu tip sözlere, öyle karným toktu ki!
Tuttuðum dal kýrýldý, sap olmadý baltaya.
Her balýða yem attým, gelmedi hiç oltaya.
Yoluma ýþýk yoktu, az mý çýktým voltaya?
Onsuzluk þu baþýmý, öyle zora soktu ki...
Bazen yokuþ bir yana, gidemedim düz yolda.
Dedim ki; ’sýçra hadi, yüksel be adam ol da! ’
Biraz da þans olacak, insan denen þu kulda!
Þansýn esâmisinden, bir harf bile yoktu ki...
Gün oldu geçim sanki, üstüme yüktü benim!
Gün oldu felek tâze, belimi büktü benim.
Yapmam gereken iþler, öyle büyüktü benim!
Hakkýndan gelememek, içimi bir yaktý ki...
Ýki âleme azýk, kazanmaya bakarken...
Herkes yokuþ aþaðý, ben yukarý çýkarken.
Hayat denen mecrâda, kývrým, kývrým akarken
Ne kumlar çöktü bende, öyle sular aktý ki...
Antalya-2011/02
Halil Þakir Taþçýoðlu
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.