Ýkiye böldüm ruhumu
Araf ve hira
Atýldým iþte arena
Kargý gürz ve kan kara
Y a r a l a n d ý m
Kaðýttan mý düþler kurardýn
Islanýp daðýldýn ilk yaðmurda
Çaðýrdýn geldim iki dize yedi ülke
Zordu gerçek sýðmadým hiç bir gölgeye
Çýplaktým Öyle soðuktu karanlýk ve ýssýz
K a p ý n d a _ k a l d ý m
Kapý dedimde aklýma vedasýz gidiþim
Yenilmiþ kirpiklerinde bu rüya
Ve adam iç organlarýmdan
P a r ç l a n d ý m
Unut beni
Kan taþýmaz artýk hiç bir hücre Atomlarýmdan
Öldüm Ahh Hera
Nedir külün özgün aðýrlýðý
Bir kibrit bir orman
Bütün sularý yak
Sonra iki aðaç dik düþlerime
Dar’a sýný al
Kendini böl
B e n i _ ç ý k a r
Beni çýkar koynunda
Gözlerinden öperim ah tenha
Tura dedim kaybettim
Silinmiþti yazýsýnda aþkýn tarihi
Zaten yalandý ve ihtimal
Hep kolay olaný seçerdi
Sonra ruhunda döngüsüz labirent
Düþüp kendi gölgesine
Ö l ü r d ü _ h e p
En çok ellerini sevdim beni sen öldür diye
Yazgýsý avuçlarýnda ateþ ülkesi
En çok ben sevdim beni sen öldür diye
Öyle bir akþam an sýzýn
Aysýz olsun gece
Ve Allahsýz bütün þarkýlar
Bir þiirin namlusuna tek kurþun...
Uyandým ezan okunuyordu
Þafak izbe bir oda da tutsak
Sildim beynimin alfabesini
Zamanýdýr
Gitmeli
Dar zamanlarda bir gün
Kesip diz(e)lerimde sürgün
Ve son masalý bir ömrün...
Cumali Çorbacý
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.