*Kimsesiz Çocuklar
Örselenmiþ olmalý, tazecikken bedenim
Sahipsiz çocuklarý, görüp aðlamam ondan.
Küçükten ezilmiþim, yüreðim yufka benim
Kimsesiz çocuklarý, sarýp aðlamam ondan...
Bir tatlý söz çýkmamýþ, bal akan dillerinden
Sýcak bir yuva geçer, donmuþ gönüllerinden
Hiç tutan olmamýþ ki, küçücük ellerinden
Onlarla hep elele, verip aðlamam ondan...
Çamur demez, toz demez, yerlerde sürünürler
Ayaz geceler geçer, sýrlara bürünürler.
Bir söðüt duldasýnda, kývrýlmýþ barýnýrlar
Her aðacýn altýna, varýp aðlamam ondan...
Daha bu yaþlarýnda, ne çileler çekmiþler.
Pamuk gibi yürekler, tüm hayattan býkmýþlar
Elleri göz üstünde, öyle ufka bakmýþlar...
Yumruðumu sineme, vurup aðlamam ondan!
Bir yetimin baþýný, okþasaydý bir insan...
Dünya onlarýn olur, olsa da yerle yeksan!
Hemen aðlayacaklar, burunlarýný sýksan!
Nerde gariban görsem, durup aðlamam ondan...
Kentte ne insanlar var, akýllarý çelecek!
Minicik yavrularýn, âtisini çalacak!
Bilmemki hangi soysuz, bu kadar alçalacak!
Onca kalabalýðý, yarýp aðlamam ondan...
Sanki mantarlar gibi, yazýlarda bittiler...
Minicik yürekleri, hep kenara ittiler.
Kötülük yapanlarýn, hepsi gelip gittiler!
Þu gönlümü yerlere, serip aðlamam ondan...
Neden sahip çýkmýyor, anne ya da babalar?
Yok mu bu çocuklara, hiç yakýn akrabalar?
Üst baþ yýrtýk daðýlmýþ, sökülmüþ de abalar
Ana, babalarýný, sorup aðlamam ondan...
Antalya-2011/02
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.