Aşk İle Hasbihâl

Ey Aþk!
Þenliðine davet et, kalksýn üstümden örtü
Bu divane senin hep nemrut yüzünü gördü.
Gözünde, gönlünde hiç olamadým muteber
Yüreðime köz koydun, kucaðýmaysa makber
Zülüfe boyun verdim, elaya yürek yaktým
Bir göz ucu selâma aldanýp düþe yattým
Kaç fecir gözüm yumdum; bitmesin düþ-ün sihri
Bitti; sen, güneþle bir akýttýðýnda zehri
Kaçtým, sindim nafile, yalanlarýna kandým
Ölümü üfledin de yaþam iksiri sandým

Sevin Aþk!
Sevin! Bir gün bitecek; muðber, mecruh nefesim
Olmadan gözde serap, ne dudakta tebessüm
Bu kadar eza, cefa insana çok deðil mi?
Yoksa derdin aþk deðil can almaya meyil mi?

Söyle Aþk!
Söyle! Kalkar mý bir gün üstümden kara gölgen?
Baþýmdan döksem kurþun, boynuma assam cevþen?
Saçýlan rahmetinden dokunmaz mý hiç biri?
Benim kalp mi mühürlü, yoksa gök mü kilitli?
Oysa bütün isteðim gerçek seni bulayým
Maþukuma erip de haþýr neþir olayým
Kör kuyulara düþsem bir Yusuf olur muyum?
Benim için aþk çeken Züleyha bulur muyum?
Kömür gözlü, ay yüzlü ahular mý yok oldu?
Baht dediðin þey yoksa ta… kalemde mi soldu?

Kur Aþk!
Kur! fukara gönlüme o muhabbet sofrandan
Sakiler mey saçtýkça, can bulsun bu gariban
Terennüm eylesin dil, saçýlsýn kirpikten ýþýk
Þahlanýp bin þevk ile sema ya dursun aþýk
Ne hüzün ne gam kalsýn ne hüsran, ne de firak
Ufku vuslata açýk bir odla içimi yak
Ruhumu sar, okþa ki müþfik seni bileyim
Bana Leylâ’yý uzat “Nemrut “adýn sileyim
Bulayým Leyla’yý da geçem Leylâ’dan öte
Varsýn o an yansýn kalp, yansýn tamudan öte
Durma kýr! Ýnadýnýn, kibrinin zincirini
Vakit kapanmadan ver sabrýmýn ecirini
Olurum sana köle, hatta ahiretde de
Cezan cehennem ise ben çekerim dert etme

Haydi Aþk!
Ver Leylâ’ mý…


Sosyal Medyada Paylaşın: