Miras…

Yýllarca gördüðüm bir düþten miras,
Uzaklardan bakan el kaldý bana…
Tahammüle sýðmaz gönlümdeki yas,
Gözlerimden akan sel kaldý bana…

Ben bahar umarken mevsim güz oldu,
Ruhuma sapsarý hüsranlar doldu.
Muhabbet baðýmda güllerim soldu,
Kurumuþ bir diken, dal kaldý bana…

Bülbülün hükmü ne, gülünden ayrý,
Farký yok gündüzün geceden gayrý.
Gönlümü izledi, ömrümün seyri,
Istýraba çýkan yol kaldý bana…

Kalbimin yarýsý kalýnca yarda,
Yaþamak ölümle ayný ayarda.
O yâre çiçekler sunacak yerde,
Gam gömleði diken el kaldý bana…

Unutmak istesem, bin bir aným var,
Özleyen yüreðim, deli kaným var.
Düþündükçe hâlâ yanan caným var,
Yüreðimi yakan çöl kaldý bana…

Bilmem neye varýr bu iþin sonu,
Sevda zira akýl ermez bir konu.
Ne etsem beynimden silemem o’nu,
Hicran dolu mekan, el kaldý bana…

Bilirim, emanet kalbimde atan,
Kulluk vazifemdir beni sað tutan.
Vurdukça mýzrabý derde dert katan,
Benimle yaþ döken tel kaldý bana…

Demek ki aþk denen harlý ateþin,
Vuslatý hayalmiþ, hasreti peþin.
Sönünce ziyasý sahte güneþin,
Üstüne gam çöken hâl kaldý bana…

Hayal artýk hazla bir lokma yemem,
Yarýnýmdan yana hoþ bir söz demem.
Yine de kadere isyan edemem,
Her dem sabýr çeken dil kaldý bana…

Veli BOSTANCI

Sosyal Medyada Paylaşın:

VeliBOSTANCI Åžiirleri

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.

En Çok Okunan Şiirleri

Kardeşim... Karadeniz Gibisin… Memleket Dediğin… Şelâle… Türkçe… Taksim… Arkadaş... Kahramanlar… Ne Zaman… Yandı Gönül…