bir sabah güneþe karþý içindeki özlemle çekememek perdenin kanatlarýný iki yana. ve en uykulu günaydýnýnla fýsýldayamamak sevdiðini, sevdiklerinin kulaklarýna.
ölüm böyle bir þey iste. sönük ocakta çayýn demini almamasý gibi.
þöyle bir uzanýp sahile doðru, oltaya düþenlerin kaçý istavrit, kaçý uskumru. deniz hangi sevdadan kalan özlemle karýþtýracak saçlarýmý nefesiyle.
ölüm böyle bir þey iste. yaþamýn kýlçýklarýný denize atamamak gibi.
saatin hiç umurunda bile olmamasý çeyrek kalmýþ iken o bildik ayak seslerine hala açmamak ilk sahifesini gazetenin ve sularýna bakmamak saksýdaki çiçeklerin.
ölüm böyle bir þey iþte. umurunda bile olmamasý hiçbir þeyin gibi.
ne dostluklar ne sevdalar ne dün ne yarýn ne doðru matematik, ne de ütopik dalgalarýn. bir nefes olup da el sallamasýyla dünyana geçmiþ bir bahar sayfasý düþmesi hatýralara.
ölüm böyle bir þey iþte. çýktýðýn her kapýya bir daha dönememek gibi.
Cevat Çeþtepe
Eski tarihli bir þiir
Sosyal Medyada Paylaşın:
uzungemici Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.