günler periþan
gece koynumda kedi aklý
gitme kal diyemediðim hislerimden çýkan ay
aynalarýn önünde ruhuma derin giz
zaman sarý çiçeklerden seslenir sessizliðimi
off...
nereden geldi kapýma
güneþe kýzan konuk
sevdalý mýydý cehennemimde biten
hüzünlerimin baþak saçlarýna
nasýl da giydiriyor siyah eteðini
duygularýmýn biçimlenen parçalarýna
sýçrayýnca bulut bulut gökler üzerime
fýsýldaþýyoruz sürgün yolculuða
aydýnlýk vurmaz gölgelerde duruyor gövdemiz
damarlarýmdan inen incecik sabahlar
tülleniyor ikindi gülüþleri gözlerime
birkaç adým atýn da bakýn
grisiz yüzüme
sinsi sinsi sevinçler akýtacak mavisini uslu çiçeklere
soðuk gecelerinizden geldi yoksulluðuma
karanlýk duvarlarda yaðmurlar
yorgun ay’ýn aklýný da soktunuz baþýma
off...
hiç güneþler açamadý gidiþlerim
avuçlarým bomboþ
kimse dokunmasýn tenime
deðmesin diye üzerimde siyahlarýnýz/beyazlara
kendimi ölüm yalnýzlýðýna çektim
kimsesizliðimde yok aðrýlarý uzun ýslýklarýn
ki
düþlerinize de ceket giydiremem
açýk býrakýn ýþýðýný kentin
yüzüm saklansýn
aðaçlarýnýza
ruhlarýnýzda uykularýnýzdayým
iyi geceler dilerim.