Varken yok saymak, yani vazgeçmek, Yani yüreði kandýrmak...
Hile yapýyorum kendime gören gözlerimi körleþtirerek. Hergün vaz geçtiðim hayat, Arsýz gülmelerle, Eteðimden çekiþtiriyor, Ve baþlýyoruz isteksiz körebe oyunu oynamaya... Tüm engeller, Umursamazlýðýma yenik düþüyor. Alaycý imalar sezinliyorum doðan günde. Ve aldýrmýyorum ýslatan yaðmurlara. Ben ,varlýðýn kucaðýnda silik bir resimim þimdi. Kimsenin yaþamýnda tuzum yok. Anlayacaðýnýz boþ beleþ biriyim.
Bomboþ bakan gözlerde nedir ki hayat? Uyanmayý, nefes almayý unutmak... hatta acý çekmeyi, özlemeyi... yani kendini unutmak... Ölüm farklý mýdýr hatýrlanmamaktan? Umudun kalmadýðý yerde, Unutmak ve unutulmak kansýz yüreklerde... konulacak son nokta olacaktýr varlýðýma.
remzihan
Sosyal Medyada Paylaşın:
Remziye DEMİR ÇİÇEK Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.