Umutlarýmýz vardý, Daðlar gibi... Çökmüþ duvar gibi, Yýkýldý. Bilmiyor muydun, Piþman olacaðýný? Bir sor kendine, Ey sevgili: Biz neden ayrýldýk? Sevmeye kýyamadýðýn, Þimdi, Gezer oldu, çakallarla... Her gece, Suçüstü darbelerle, Sisli gecenin altýnda, Tanýyamazsýn... Eski resimlere, Bak artýk, Göz yaþlarýnla öp, sarýl... Sor kendine: Biz neden ayrýlýk? Çekmediðim acý, Kalmadý... Kimi zaman, Sokak köþelerinde, Üþüdüm... Gördüðüm tek renk, Siyah oldu... Kimseler deðil, Geceler, Ýyi anlar beni... Sivri kýlýçlar, Tetikte, dolu namlular... Nerede ölüp gideceðim, Belli deðil. Bana deðil, Kendine sor: Biz neden böyle olduk?
Sosyal Medyada Paylaşın:
muzaffer gümüştaş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.