Ve
Yeter…
Yanýma gel ey yâr yanýma artýk,
El gibi uzaktan baktýðýn yeter…
Tak etti ayrýlýk canýma artýk,
Þu garip baðrýmý yaktýðýn yeter…
Bir suç mu iþledim sevmekle seni,
Söyle neden böyle üzersin beni.
Kýskanýp yýllardýr Vuslat buseni,
Bir düþe bin hüzün taktýðýn yeter…
Diyemem derdimi, sýðmaz lehçeme,
Hep yeis doldurdun ümit bohçama.
Her bahar inatla gönül bahçeme,
Istýrap tohumu ektiðin yeter…
Bir ömür el ele vermek dururken,
Sevginin hazzýna ermek dururken,
Saçýný göðsüme sermek dururken,
Gönlüme dert olup aktýðýn yeter…
Ne olur bakýþýn bir ümit versin,
Muhabbet baðýmda neþ’e güversin.
Yoksa sen bir baþka yâr mý seversin,
Aklýma bin þüphe soktuðun yeter…
Ben zaten ezelden baht-ý karayým,
Açtýðým yarayý nasýl sarayým.
Sensiz bir virane gönül sarayým,
Kurduðum hayali yýktýðýn yeter…
Aþkýn bir ismi de keder mi bilmem,
Hasretinle ömrüm heder mi bilmem.
Kalbin bir gün insaf eder mi bilmem,
Yarama tuz-biber döktüðün yeter…
Vuslatýn hayattýr, hasretin zulüm,
Firkate kýyasla evladýr ölüm.
Son bulsun lütfet de çilem be gülüm,
Beynime gam mýhý çaktýðýn yeter…
Veli BOSTANCI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.