taze bir mezardan aldýðým
bir avuç sýcak toprakla gelmiþtim oysa sana
zaman;
kesif bir küf kokusuna karýþýp
ýslak caddelerde
akýp gidiyordu dehlizlere doðru
ayaklarýmýn arasýndan
“ ipleri koptu kuklanýn
bu þehir daha da baðlamaz beni
aðlayan gazeller yazsa da adýma
dönmem asla geri ”
diyecektim,
diyemedim…
kalbini örselenmiþ gördüm çünkü uzaktan
mah/m/ur bir bulut gibiydi.
gözlerini görmeden geçmezdi
merhametsizdi zaten dudaklarýmdaki ayaz.
iki kaþýnýn ortasýnda mim gibi duruyordu
sevda sözleri
naif bir þiiri sarýyordu sanki belinden.
her biri
damla damla a/þ/ktý
yüreðime
kimseler görmeden.
songül doðan