“Beni ne kadar seviyorsun?” Sözüne karþýlýk, Kollarýmý açar: “Deliyim iþte, Dünyalar kadar!” Derdim. Bakmayýn siz, Ben ona, kandým, Onu, melek sandým. Kimse inanmasýn, Onun gözlerine... Gözleri, En vurucu silahýdýr. Kimse muhabbet etmesin, Onunla... Sözleri bal gibidir, Ama yalandýr. Öyledir de, Ýnsan, yine de inanýr ona; Ama sakýn inanmayýn! Yüzüne güler; Önce çok sever, Sevgi dolu gözleriyle; Sonra, Ýnsaný, kuyusuna çeker. Onun öptüðü yerlere, Kýzýyorum þimdi... Tuttuðu bu ellere, Ýþkence ediyorum. Kimse inanmasýn ona, Kimse sevmesin onu... Giderken, Acý bir zehir býrakýyor. Ýnanmasýn kimse, O yâre... Çünkü inananlar ona, Ölmek istiyor!
Sosyal Medyada Paylaşın:
muzaffer gümüştaş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.