*Boþlukta Geçen Hayat
Bir boþluktayým sanki, habire düþüyorum...
Ne ayaðým yer görür, ne elim dala rastlar.
Her yer günlük güneþlik, ama ben üþüyorum
Ne bir dost sarar beni, ne gözüm kula rastlar...
Hayat geçip gidiyor, bu boþlukta yürürken
Bir karanlýk uçurum, göz gözü zor görürken.
Nereye vardým bilmem, ayaðýmý sürürken
Ne bir sokaða sapar, ne gönlüm yola rastlar...
Ýçimde bir volkan var, dýþarým sanki kutup!
Þu bitmeyen boþluðun rahmetini okutup,
Arzum düzlüðe çýkmak, saðlam bir eli tutup
Ne yeller iter beni, ne elim ele rastlar...
Tükendi kelimeler, bir söz çýkmaz aðzýmdan
Yanarým için için, su geçmez boðazýmdan.
Damarlarým kurudu, içimdeki közümden
Ummanla doymaz gönlüm, kupkuru çöle rastlar...
Nerde biter yolculuk, hani ödüller nerde?
Vâdedilen bahçeler, hani o güller nerde?
Hangi dalda âþiyan, þeydâ bülbüller nerde?
Ne güzel bir ses gelir, ne gönlüm dile rastlar...
Bu ipince boþlukta, giderken gündüz gece
Bir bilsem âhirimi, en son duraktan önce!
Bir yanýk kokusu var, sönüyor ince, ince
Elim ateþe deðmez, gözlerim küle rastlar...
Antalya-2010/3
Halil Þakir Taþçýoðlu
"BÝZÝM ELLER" KÝTABI ÝNSAN MANZARALARI BÖLÜMÜNDEN ALINMIÞTIR.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.