pürmelal þiirlerden atýyorum kendimi
med-cezir zamaný,
ayný yüz deðil miydi?
harcým deðilken adýna þiirler yazmak
aramýzda yüz yýllýk zaman,
aramýzda yüz yýllýk aþk
harcým deðil seni unutmak..
kývýlcýmlardan özgürsün
kývýlcýmlardan yakar,ay ýþýðý görünürsün
senden uzakta,
hayallerin bir mevsim yakýnlýðýnda beklemelerim
özlemi kucaklamak gibi
avuçlarýnda secde etmeyi bekler gibi
alnýmý yüzünde, evler halinde görürsün
bu kentin en sakin sokaðýndan baþlýyorum seni sevmeye
noksan hayallerimden büyütüyorum çocukluk gözlerini
ve oyun oynar gibi saklanýyorum en ücra köþelere
gümüþlü alnýndan bir göz damlasý ýslaklýk düþüyor payýma
tüm nadir yaðan yaðmurlara inat
nezih bir kente bu yakýþýr diyorum
sen ve ben..
aðzý açýk kalan sevdaya muhtelif
olabildiðince laleler,
olabildiðince mor güller
ayný yüzde kabul ediyoruz o doðmamýþ bahçeleri
rengi açýlan koyu sevda demetleri..
þimdi söyle çocuk
adýna kaç þiir yazsam utanýr kelimelerim
bende bulduðun öykülerinden,
sende bulduklarým kadar gerçeksin