Ne zulmü? Bilmem ki! Bu zamansýz çalan saati kim kurdu? O yurt ki, Garbýn fevç, fevç akýn ettiði Hz. Mevlana’ nýn yurdu. Bilmem gelir mi? Bir daha Dünya’ ya Þanlý Ceddim Osmanlý, O Ecdat ki asýrlarca bir arada tuttu koyunla kurdu.
Bülbülün hatýrýna geçmedim gülistandan Uzaktan seyir eyledim. Ol fakirhaneme Tanrý Misafiri bir dost bekledim. Hakký, Haktan bilenden söyle! Korkmak niye? Ben o Hakký, Cihan Ser tacý Hz. Muhammed’den öðrendim.
Nice yaralý sinelerde zulüm hala paslanmýþ durur. Anlatamam, yapýlan zulümleri Yoksa! Denizler kudurur. Yaþama hakkýdýr goncanýn, Gül olup, açmasý elbet, Açsýn ki, Yeryüzünde bir gül görelim ne bataklýklar kurutur.
Deðil insan, Cümle mahlûkata vermiþ yaþama hakký Ulu Huda, Nice zulmü alkýþlayanlardan utanýyor hala, Göçüp giden Þüheda... Gülistan da kurulmuþ daraðacýnda kaldýkça kanayan karanfil, Tarumar bahçe kalacak geride, aðlayan bülbüle bir hoþ seda.
Ýtikadým, inancým zaten müsaade etmez ki haksýzlýða, Ey hakký bilmeyen terazi, Hangi yüzle geldin karþýma, Pazarlýða! Yaksýn ateþimi, döksün suyumu Tanrý Misafiri dost aðlayarak, Haksýzlýk ettiysem, zulmü alkýþladýysam gelmesin kimse, Bir Fatiha okumak için, ardým sýra mezarlýða...
Ereðli- 2002
Yüksel Erentürk YILMAZ Sosyal Medyada Paylaşın:
Yüksel Erentürk YILMAZ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.