Ellerinde ölmek, siyaha kurumuþ kýrmýzý bir gül gibi. Rüzgara fýsýldayan korku, uzatma ellerini saçlarýma. Titreyerek gelen sevgi afedilmek isteyen; Derinlerden yükselen nefret ve korku içimdeki; uzak tutan ellerini. Karanlýðý yararak gidiþin hoþçakal demenin en aðýr sözleri sessizce... Döneceðinden korkarak seslenmek gitme diye; Dönmeyeceðinden korkarak beklemek... Var olmanýn anlamsýz korkularýnda kaybetmek çizgilerini sýnýrlarýn. Kaybedecek bir yolu olmayan bir kelebek, Tüm renklerin grisine bürünerek ; Siyah bir gecede toz duman zerreciklerden dökülerek süzülen benliðime. Hüzün mü? Korku mu? Kaybedilmiþ bir savaþýn sonu mu? Damla damla donuklaþan mum tükenen hayelin. Yok oluþunda olgunlaþýyor solgunlaþan canlýlýðým; Kabullendikçe her nefesin getirdiðini azalýyor sözlerim. Sis üzerine yaðan yaðmur gibi kayboluyor duygularým döküldükçe üzerine göz yaþlarým.
Sosyal Medyada Paylaşın:
utku618 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.