MADEM HAYAT ELVERMEZ
Meyveye durur derler; aðaç günü gelince ;
Eylemez meyveleri, benim dalým çok ince.
Açarken çiçeklerim, bahara bile nazla ;
Yük olur her þey bana, yapraðým bile fazla.
Geceyi oynaþ tutup, günle kudurduðuma,
Bakma öyle inatla, ayakta durduðuma.
Bir iþe yaramadý, verdiðim emek bunca ;
Kimse düþünmemiþti, dikerken bu yamaca.
Meyvesiz bir aðacýn, kime olacak kini ?
Her gün geçer kapýmdan, ayazýn en keskini!
Baþýmý eðiyorum, aldýrmadan kar’ýma
Artýk çocuklar bile, taþ atmaz dallarýma.
Körpe bir gül bedende, zamansýz çýkan çýban,
Gölgemde eðleþmiyor, ne yolcu ne de çoban.
Ha efsunsuz bir putum, ha dað baþýnda balbal,
Ýrkilir yolu düþen, soramaz da, bu ne hal.
Beni bildim bileli, bir kurt kemirir beni,
Ha bakmýþsýn köküme, ha dön dersin sineni !
Yamaçta keskin ayaz, vadilerde kar olur ;
Hem ayaz vurur beni, hem dalýmda kar durur !
Yaðmurlarda eðlenmez, güneþ ýsýrýr geçer !
Ateþ yakmak isteyen, illa ki beni seçer.
Çok görürler üstelik, süreceðim ýþkýný ,
Geçer herkes cakayla göstererek kýnýný !
Eðer ince dalýmý, kýþ yapar kýþlýðýný,
Nereden bileceksin zamane puþtluðunu?
Bir þey olmaz, at gitsin, vebalini boynuma ,
Sessizce düþeceðim, bir gecenin koynuna...
Hayat elvermediyse, ölümün kolay olsun ;
Biricik dileðim var, gece dolunay olsun ...
Hayrettin YAZICI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.