GECENİN AĞIR YÜKÜ
Güneþ bir caka ile, geçerken puslu camdan,
Ay içer karanlýðý, tadýný anlamadan...
Dalar her gün sulara, güne aklanmak için,
Sonra düþer yollara, kaçýp saklanmak için.
Bir ala taydýr geçer, bulutlardýr yelesi,
Iþýktan uzun düþer, karanlýðýn gölgesi...
Azaba eþ bir sancý, geçerken burcumuzdan,
Ne kadar ödediysek, düþülmez borcumuzdan.
Kim çözer karanlýkta, bu garip bilmeceyi,
Galiba ilk hatamýz, þahit tutmak geceyi.
Bu çetin sorularla, dil düþer, susar damak;
Yýldýzlara bakarak, kansýz kurban adamak.
Olacak iþ deðildi, biliyordun bunu sen,
Cömert sanmýþtý herkes, açýk gezerken kesen.
Hýrsýzlýða çýkmýþtý, bir kez aldanýp yetim,
Bilse yeltenir miydi, bu benim kýyametim.
Ay ve güneþ bölüþmüþ, gidiyor iki hamal,
Zamanýn kulaðýndan tutmak var bir ihtimal.
Ne göklere bakmalý, ne eðilmeli suya,
Göz görerek de insan, inan düþer pusuya !
Yaka düðmelerini, kendi elin çözmeli,
Sarý bir sonsuzlukta, anlamadan yüzmeli...
Karýþlarlar anlýný, anladým dediðin an,
Ne kadar ölmüþ varsa, hep alnýndan vurulan!
Her þey darmadaðýnýk, arama kayýp kökü;
Çökerken omuzlara, gecenin aðýr yükü...
Hayrettin YAZICI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.