çatal yalnýzlýktan geçmiþini alamasamda göçebe akþamlarýn
dalgasýna baðýrdýðým benden mor çiçekler takýyorum
daðýnýk saçlarýma...
uykusuz gözlerimde suyu çekiliyor duvarýmdaki denizin
göðsümde pis bir sokak uzatýrken baþýný
gözlerime mumyalanmýþ gün bir yerde yoruluyor/
yorulunca þarkýlar ayaklanýyor çok derinden
sessizliðime...
kedere hiç el deðmiyorum
hangi saatlerin sýcaklýðýysa bu
geceme doðan
ki dillerinin yüzü de yok
karanlýk geciken ölüm
yaðmur sonrasý ayýlttýðým yeþillerden saðýyorum derin uykularý
birkaç gezginin ayaðýnda gibi oturuyorum kýmýltýsýz
güneþ kollarýný dizlerime dokundurur mu Anne
uçurumlara gebe býraktýðýmdan beri vakitleri
kuþlar ve çocuklar tutanak acý destanlarda
rüzgarýn aklýmý çarpmasýnda hiç düþünmeden
gürültüsüz cümleler bulmalýyým
inceden çaðýran hasretin kaburgasýnda
inadýna ayakta durmalýyým
tarihten sýzan daðlar kekeme
aðýzlarýnda kýstýrýlmýþ ýslýklar gözbebeklerimde saðanaða dönerken
kök salan hüzünlerin gülüþünü sürüklüyorum
sessiz bir aðýdýn ellerinde kurcalanýyor hayat
neyi dokundursan aydýnlýða hep ayný tat
hep ayný yangýn sönen
sokulurken karanýn gölgesine mavi yüzler
odamda þýmaran ses oluyorlar
içimde çið tutmuþ üç bulutu ve
acemi bir aþký yuvarlýyorum
yalnayak topraða...
eteðinde umut taþýyan nazlý yýldýzlar
camlý bahçelerden sýrýtýrken kýmýl düþlerime
katmer yüreðimde buz kesmiþ kadýnlýðým
asi rüzgar...
ki az önce dinecekti
suskunluðumda maya tutmuþ karanlýk
dinmedi...
üþüdü çocukluðumun kalbi kucaðýnda
gün açtý/otlar kýmldandý
ama parlamadý dudaklarý mýsralarýmýn
sizi
zamandan boþanan kurþunlarýn sesinde aradým
ýþýklar atladý yoksulluðumdan
kör oldu gökyüzü
ruhumun kýtlýðýnda dul kaldý
güneþe baðýran baþaklarým
ýssýz cehennemin yastýðýnda kurumuþ aðacým
ve tozlu bir yalnýzlýðým gölgelerde
nasýl da yaþlý gözüküyorum
size bakarken
sancýlý sabahlarýma bir kere kývýlcýmlansa güneþ usulca