Dudak Payı Bırakır Her Veda
Ne zaman eþini kaybeden bir melek hüzünlense, matem siyahý giyer gökyüzü ve sýrýlsýklam ýslanýr kent…
Aþaðýlýk, yobaz; sadizmin doruklarýna ulaþan bir bulutun terlemesiyle yeniden yeþerir bitki örtüsü.
Ve gökyüzü tanrýlarýnýn kýlýç sesleri deðildir yýldýrýmlar,
Onlar terk edilen bir meleðin aðlarken dudaklarý arasýndan düþürdüðü kanlý öksürüðü…
Ah Rose!
Seviþmek vardý þimdi seninle, kumsalý döven dalgalarýn feryatlarýný bir deniz kabuðundan dinleyerek.
Aldýrmadan medcezirin bize tepeden bakan ispiyoncu bakýþlarýna.
O da her gece ay ýþýðýyla seviþmiyor mu zaten?
Bilirsin sen de,
En az benim kendimden bildiðim kadar bilirsin.
Dalgalarýn kayalarda parçalanmasý bir okyanusun intihar biçimidir…
Aldýrma sen, soluðumu nefesinde boðabilirsin.
Kumdan kaleler yapýp, kurþun askerlerin baþýna kurþun sýkacaðým tek tek!
Söz veriyorum sana, kimse duymayacak bizi…
Ölü topraðý mý serptiler üzerine kadýn!
Yoksa sen mi öldürdün içindeki için için yanan beni, bir damla yaðmur için.
Ölüler ölümüne sevmiþ olsalar da öpemezler, bilirsin.
Sen gem vurma yalnýzlýktan morarmýþ dudaklarýna ve dudaklarýmý baðýþlamadan önce bir organ nakli için topraða.
Çekinme, öpebilirsin.
Unutma,
Dudak payý býrakýr mutlaka edilen her veda…
Çok mu sevdik dersin acaba?
Yýpratacak kadar çok,
Ve severken açtýðýmýz yaralarý, birbirimizi sevmekten zaman ayýrýp kapatamayacak kadar hatta!
O kadar çok sevmiþ olabilir miyiz ki?
Yoksa çok mu incittim yüreðimin zincirlerine vurup, her gittiðim yere sürüklerken ruhunu?
“Üstüne basa basa sevmiyorum” diyordun.
Hayýr sevgilim hayýr!
Kalbime basa basa gidiyordun…
Sen kördün o vakit,
Býrak ayaklarýn altýnda ezilen kalbi, en az kendi gözkapaklarýný göremeyecek kadar kör hem de.
Görmüyordun…
Ama saðýr mýydýn da sevgili?
Kýrýlan bir kalbin hiç’kýrýklarýný hiç mi duymuyordun…
Ezgin KILIÇ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.