Yok,be çocuk
Yok, be çocuk
Gökyüzünü kirlettik.
Denizimde dalgalar küskün.
Yakamozlar parlamýyor, martýlar çýðlýk atmýyor
Geminin dümenini parçalamýþ, Isparta’dan gelen itin biri
Susturdum bende tüm motorlarý, indirdim mavi yelkenleri
Nazlý gelin gibi salýnarak gidiyor son limana benim gemi.
Kaç dalgadan geçecek, hangi gizli kayaya bindirecek,
Nesli tükenmiþ bu yýlanlar, daha ne kadar ateþ püskürecek.
Yok, be çocuk
Anadolu kirlendi,
Þarkýlar ayný, türküler sahipsiz,
Meltem sessiz esiyor, notalar kimsesiz,
Simitlerde pekmez tadý kalmadý, susamlar benden yorgun,
Fýrýnlardan taze ekmek kokusu çýkmýyor, ekinlerin rengi soluk.
Pýnarlar kurudu, sokak çeþmelerinde yakýlan aðýtlar kayboldu,
Beyaz güvercinin kanadýný kýrdý, þahini bak yine o it vurdu,
Sakallýnýn uþaðý Anadolu’nun son yavþaðý.
Orhan YILMAZ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.