FERYAL 2

Çaðýrmýþtý yanýna muhtarýn eþi Zuhal,
Ellerini öperek, oturdu yere Feryal.

Dedi: "- Kýzým, bak dinle! Anlaþalým seninle,
Sabah akþam her yerde dolanýrsýn benimle."

"- Anamsýn gayri benim, say ki senin kölenim."
"- Berhudar ol evladým, ben de senin ebenim."

Anlaþtýlar böylece, yeni düzen baþladý.
Feryal’ in geliþine, Zuhal bir kaz haþladý.

Mal, davar, ahýr, nahýr her iþe koþar oldu,
Böyle candan çalýþmak, akýldan yana yoldu.

Muhtar, oðlu Harun’la yamacý sürüyordu.
Feryal cýlgadan gidip, azýk götürüyordu.

Dönüþ yolunda iken, ciðerde dert közledi.
Ýçinde hiç dolmayan bir eksiði özledi.

O his çekti götürdü annesinin kabrine.
Ýki hasret kavuþtu gýyaben birbirine.

Ürperen bakýþlarla geldi mezar baþýna.
Annesinin nezdinde dedi mezar taþýna.

"- Erken býraktýn beni el alemin eline,
Yerini kimse tutmaz melek olsa da yine.

Doðmayan ümitleri, peþimdeki itleri,
Anca sen ayýklardýn, saçýmdaki bitleri.

Býraktý gitti kocan, ondan sonra da bacýn,
Yerin rahat mý bilmem, yanýnda dinsin acým...’’

Göz yaþlarý sel oldu, mezarýn otlarýna,
Tuzu yaktý yanaðý, indi dudaklarýna.

Sabrý taþtý feleðin ettiðine küserken,
Uzaklaþtý oradan mezar sükut ederken.

Ta beþinde ellere býrakýlmýþ bir kýzdý.
Öksüz, fakir, talihsiz üstelik de yalnýzdý.

Yalçýn ara vereli süzüldü yanaklarý,
Þimdi daha güzeldi incelmiþ parmaklarý.

Yaz biterken sarardý soldu bütün yapraklar.
Kasým yaðmurlarýyla doydu susuz topraklar.

Yalçýn’dan para yoktu, fiskos haber salardý.
Ýstanbul’da evlenmiþ, sýrf keyfine dalardý.

Bereket ki Zuhal’le muhtar amcasý vardý.
Ona teselli verir her fýrsatta kollardý.

Unut diye aldýlar, geçen acý günleri,
Küpe, yüzük, bilezik ve rengarenk yünleri.

Günler aylarý aylar yýllarý çabuk kovdu,
Feryal sanki burada, hayata yeni doðdu.

Unutturdu babayý mutluca geçen zaman.
Saklýyordu abayý kimseye yaktýrmadan.

Artýk çökük deðildi güzel yeþil gözleri.
Taþ gibi duruyordu karþýdan göðüsleri.

Altýn sarýsý idi parlak güzel saçlarý.
Upuzun kirpikleri, yaya benzer kaþlarý.

Çýtkýrýldým parmaklar, þimdi birer kalemdi.
Köyün bütün gençleri onun için veremdi.

Düðünlere gidince yer yerinden oynardý.
Taþ yürekli erkeðin, bile içi kaynardý.

Aðanýn oðlu Sadýk, askerden yeni döndü.
Muhtara haber saldý umudu suya gömdü.

Eve gelen dünürler muradýna ermedi.
Muhtar Feryal’e layýk köyde damat görmedi.

Kasabadan Þanoðlu, dünür olalým dedi.
Muhtar olmazý çekti, kýzý ele vermedi.

Hepsine tatlý dille: "- Erken!" Diyordu muhtar,
"- Evlenecek çaðýna biraz daha zaman var."

...
..
.
Bir, üç, beþ, yedi derken beyit tükendi erken.
Feryal’i biri gördü, tarlalara giderken.

Gün ola harman ola, gönüle ferman ola.
Bu Feryal’ e sonunda birisi derman ola.

...
..
.







Cýlga:Keçi yolu, patika


Sosyal Medyada Paylaşın: