GÖKYÜZÜ

Ben uyumam,
Yirmi dört saat çalýþýrým.
Yýldýzlarý toplarým sabaha yakýn.
Sayar bakarým, tamamý seksen sekiz takým...
Kirini tozunu alýrým, raflarýna koymadan.
En son Venüs’ü çekerim eldivensiz,
Boyaya bulaþmadan.

Sonra Veli’yi uyandýrýrým.
O kalkar, keyfince boyar gökyüzünü;
Masmavi kýpkýzýl
Veya bazen ak, bazen kara bulutlu.
Bilir iþini,
Bugün kim nerede neye umutlu.
Ben karýþmam,
Çünkü o güzel boyar.
Sonra gider yýrtýlan denizleri diker.

Bense bütün gün,
Gazlarýný doldurur fitillerini takarým.
Gerekirse; siz görmeden yakar renklerine bakarým.
Gezegenleri parlatýrým.

Avcý’nýn köpekleri Sirus ile Procyon
Ýt dalaþýna girer her akþam öce ben diye.
Yallarýný yedirirken barýþtýrýrým.

Ýki bin sekiz yüz yetmiþ üç yýldýzdan sorumluyum
Zaten fazlasýný karýþtýrýrým.

Ay’a bakmam o yardýmcýmýn iþi.
Güneþin her doðuþunda ebeyim,
Batýran o kadar çok ki; hiç bana gerek kalmaz.
Ben yýldýzlara gebeyim.

Çobanlar gecikmesin diye evlerine
Önce Venüs’ü,
Sonra diðerlerini dizerim yerlerine.

Yýldýzlar da yaramazdýr.
Kayarlar ara sýra elimden.
Merak etmeyin, kaçamazlar kuyruklarý bendedir ama,
Ýncinirler diye çekemem yerlerini siz söylemeden.

Ara sýra da takýlýrým Veli‘ye,
Þu bulutlarý ince boya diye.
Ancak, dedim ya Veli bilir iþini,
Dinlemez beni,
Korumak için dünyanýn yeþilini...

O zaman, biraz kýzarým
Kalýn boyayýnca görünmez yýldýzlarým...






Sosyal Medyada Paylaşın: