FERYAL 1

Yalçýn’ýn Feride’si, yakýnda doðuracak.
Haminnesi tutturmuþ, ille de kýz olacak.

Dediler: "- Nine neden bu kýz çocuk isteðin?"
"- Yaþlanýyoruz oðul, bakar mý bize gelin?"

Aðýr geçti doðumu hastanesiz ebesiz.
Allah verdi onlara nur topu gibi bir kýz.

Yalçýn sordu nineye: "- Ne olsun kýzýn adý?"
"- Feryal olsun isterim, dün gece dolunaydý."

Darlýk, yokluk içinde geçirirken günleri,
Yürüdü gitti Feryal kâh ileri kâh geri.

Tarla, tapan, ýrgatlýk akþama bir tas çorba.
Sýrtlarýnda köylünün eskittikleri urba.

Beþine bastý Feryal, ince hastalýk geldi.
Feride bir mum gibi, ciðerinden eridi.

Köy ile kasabanýn, bir cigara arasý,
Yok vermeye garibin, doktor ilaç parasý.

Haminneye de ecel biraz zamansýz erdi.
Yalçýn’da bakamayýp, kýzý teyzeye verdi.

Irgatlýk para etmez ancak karýn doyurur.
Taþta toprakta altýn, Ýstanbul’da bulunur.

Yalçýn dedi teyzeye: "- Kýzým sana emanet,
Çalýþýr kazanýrým yaz boyu biraz elbet.

Akýllý uslu otur, üzme sakýn teyzeni,
Yakýnda geri dönüp, götüreceðim seni.

Öp bakayým elimi, sar güzelim kolunu
Kýþa varmaz dönerim, bularaktan yolumu."

Diyerek bir trenle seherde hayal meyal,
Aðladý, uðurladý onu teyzeyle Feryal.

Tek varlýðý da gitti gurbete kýzcaðýzýn,
Arkasýndan aðladý: "Gitme sen babacýðým!"

Talihsizdi, yetimdi, garipti zaten Feryal,
Ne þal giyebilmiþti ne de bayramlýk bir al.

Yalçýn iþi becerdi, mektup para gönderdi.
Senede bir köyüne gelip Feryal’i sevdi.

Okulun vakti geldi, kitap, defter, kalemi,
Teyze tedarik etti, çok sevdi öðretmeni.

Seneler geldi geçti, üstü baþý düzeldi,
Haminnenin Feryal’i, ta doðuþtan güzeldi.

Okul diplomasýný, aldý birincilikle,
Teyze dedi: "- Bu kadar!" büyük bir incelikle.

Yavru on beþe geldi, benzedi yüzü aya,
Gözetliyordu gençler, inerken onu çaya.

Dinmeyen göz yaþýyla battý nice güneþler.
Yalçýn unutuverdi, sarpa sardý bu iþler.

Teyzenin sevgisinin deðeri çok büyüktü,
Ne de olsa; Feryal’in yükü de aðýr yüktü.

Yalçýn’dan gelen haber anlaþýlmaz olmuþtu.
Para pul hak getire, mektuplar da solmuþtu.

Sanki iþler karýþmýþ Ýstanbul’a alýþmýþ,
Kýzýný da unutup, alemlere karýþmýþ.

Pencereden görünce, yine doldu yavrucak.
Mektup vardý köyüne, kasabadan bir kucak.

Oturup kapýlarda korucuyu bekledi.
Korucu da derdine yenisini ekledi.

Aradan zaman geçti, teyze de þehre göçtü.
Býrakmak için kýzý, emin adresi seçti.

Feryal’i teslim etti hýsýmlarý muhtara,
"- Sen muhtarsýn, Yalçýn’ý istersen kendin ara."

Muhtarýn hanýmý da biraz yaþlý sevecen
Dedi: "- Feryal kýzýmdýr, Yalçýn’a vermeyecem."

...
..
.
Ýþte bu beyitlerde, Feryal geliþti erken.
Köylü tedirgin oldu, istemeye giderken.

Gün ola harman ola, gönüle ferman ola.
Bu Feryal’e sonunda birisi derman ola.
...
..
.








Sosyal Medyada Paylaşın: