SEN YOKTUN

Þehrin her yeri süslendi
ýþýl ýþýl parladý yollar
inatla aþkýn rengine boyandý her yer
bir çocugun eldivenleri yok,elleri üþüdü
Sen yoktun.
Ve ne yazýk ki
bitirmeye her karar veriþimde
senden arta kalan bir þey,
her þeyi baþa sardý:
Sen yoktun , senin kokun.
Belki de ayný kaldýrýmdan yürüdük o gece
Dalgýndýk,göremedik birbirimizi.
Belki bir arka sokaðýmdaydý nefesin
Çok döndüm dolandým
Bir uktedir içimde hevesin
Sen yoktun,yoktu sesin.
Belki de su aldýðýn yere ugradým
Bir meyve suyu iki sakýz aldým ben.
Bir hafta önce oturduðun yere oturdum hatta
Bir durak önce binsem ayný otobüsteydik belki de,
Olur ya mümkündür.
Gözlerim hep arayýþtaydý.
Suretlerden biri sendin kesin
Ama sen yoktun,yoktu ellerin.
Hayret,karanlýkta gözlerin ýþýldardý
Sislerin arasýnda ýþýk görüp umutlanmaktý senin aþkýn
Sen yoktun, yoktu bakýþlarýn.

Beklemek ve özlemek
Plastik çiçeklere su vermeye baþlamýstý artýk
Ve yalnýzlýk ’ özgürlük’ diye düþünülüp
Buruk bir tebessüm býrakmýstý dudaklarda
Sen yoktun,yalnýzlýðým vardý.



BAÞAK KURU
Sosyal Medyada Paylaşın: