geçmiþin yontulmamýþ teninden alamasamda yalnýzlýðýn sesini
koyu kýrmýzý gülün rengiyle ayakta dururum
hüzün bir yüzün fotoðrafýndan býrakýrken þairliðimi
içime sessizce düþen dalgýnlýkla
az az ýsýnýrým
eteðinde umut taþýyan yýldýzlar sarkýntýlýk yaparken
her sabah katmer yüreðimle gülerler
akþamdan kalma kadýnlýðýma
az önce yere kapanan rüzgarýn kucaðýnda yüzü çocukluðumun
sizi aradým zamanýn misafir seslerinde ve
güneþin döndüðü her yerde
aklým bahçe duvarýndan atlar gibi
düþ kývrýmlarýna düþer gibi
korkusuzca
hangi sokaklara bakar beyazýn dul kalmýþ baþlarý
bilirim bu aðrýlarda suskun masal gibi Annesizim
ardýmda hani o büyüyecek çiçek tohumlarý
tutsak olurken tozlarýyla ruhuma
kýyýlarda deniz dilimi çözer
tek kiþilik yalnýzlýða
uykularýma yýlan gibi yatan mezarlar gezdiririm kafamda
yataðýma asýlan saatlerde ýslanmaktan hiç korkmazlar
ve içimden hiç yoksul kalmazlar
kuþ gibi konar göçerler
yüreðimden
attýðým her adýmda yanýmdaki oyunlarýmý bozar buzdaðý gözleriniz
gölgesinde kýrýlýp duran
iki yorgun dal gibi saklambaç oynarýz
ama ben sizi hiç bilmem ve
kýrýlmam
öyle daðýlýrýz ki hüzünlere
tenimin duvarýnda çivili kalýr
hayal gibi demlenen yaþamýnýz
eteðinde umut taþýyan yýldýzlar sizi sardýkça kollarýma
her sabah katmer yüreðimle gülersiniz
akþamdan kalma kadýnlýðýma benim