sessiz,
içi sensizken, seninle dopdolu
rafta bekleyen kitap gibiyim...
bir
açsan!
içimi...
diye,
senelerdir tozlanmalara göz yumdum
kirli eller dokunmasýn diye dualar okudum
karanlýk gözler deðmesin diye
modasý geçmiþ kapaðýmla mutlu oldum
bir
açsan!
içimi...
bir açsan!
nasýl akardým gözlerinden iliklerine
göz pýnarlarýn dolsa da silmeye kýyamazdýn
ellerin sayfalarýmda hayretle gezinirdi
matemime katardýn tesellilerini
bir
açsan!
içimi...
bir açsan!
kendini okurken nasýlda hayretle
kirpiklerimin arasýnda olduðunu anlardýn
yanaðýmdaki pembe buseyi
saçýma taktýðýn kýrmýzý kurdeleyi
unuttuðun için kendine kýzardýn
bir açsan
içimi
kaderin,
þehla bakýþlýný nasýlda soldurduðunu görüp
göðsüne basardýn
aç beni
bir aç
açta gör kendi halini
modasý geçen kapaðýma inat
üzerimde biriken toza
aradan geçen senelere inat
bir aç
korkma ellerin yanmaz
benim sana yandýðým gibi!
özlemim...