BU SAATLER

Bu saatler;
Duygularýmýn beni, desdursuz esir aldýðý,
Söz sýrasýnýn yüreðime geçtiði vakitler.

Saðýmda bir bardak çayým ve hüzün.
Solumda gölgelerin ruhsuz suretleri.
Elimde dumaný ciðerime yapýþan sigara.
Kalbimin çatlaklarý arasýnda süzülen, sen.
Çaresizliðin baðrýnda, bir buz kalýbý gibi eriyen, ben.

Üstümde bir battaniye.
Odam loþ ve soðuk.
Yüreðim bir hoþ.
Cevap bulamadýðým sorular geçiyor aklýmdan.
Kýrmýzý ýþýklarýmda durmadan.
Yeþil ýþýklarýmý yakmadan.
Ve bana sarýyý bekleme þansý býrakmadan.

Bu saatler;
Ellerin, yüreðin sesi karþýsýnda kelepçelendiði,
Üstümüze yorganý örttüðümüz,
Cevapsýzlarýmýzýn üstünde ki örtüyü kaldýrdýðýmýz vakitler.

Ama neden?
Neden akla bu saatlerde gelir, her hangi bir vakitte düþünülmeyen?
Neden insanoðlu en zor sorularý, bu saatlerde sorar kendine?
Olaðanüstü güçleri mi var karanlýðýn?
Okunmuþ su mu içmiþ yoksa gece?

Bir ben deðil.
Hepimiz esrarýna býrakýyoruz kendimizi gecenin.
Çocuðunu uyutan anne.
Gýrtlaða kadar borcu olan baba.
Sýnava girecek öðrenci.
Lokantada çalýþan aþçý.
Geleceðini düþünen genç.
Gideceðini anlayan yaþlý.
Günahýný hatýrlayan suçlu.

Herkes...
Ama herkes bir þeyler soruyor kendine.
Kimi gülerek, kimi kýzarak.
Kiminin gözü yaþlý.
Kimi deli gibi kývranýyor yataðýnda.
Kimi yavaþ yavaþ býrakýyor kendini, aklýnýn takýldýðý sorulara.
Piþmanlýðýný hatýrlýyor kimi.
Çarþafý, yorganý yýrtýyor hýrsýndan.
Ama sorular, bir türlü çýkmýyor aklýndan.

Bu saatler;
Neþeli bilinenin, suratýnýn mahkeme duvarýna döndüðü.
Ýyi bilinenin, aklýnda ki çakallarýn ulumaya baþladýðý.
Kötü bilinenin, gönlünde ki çiçeklerin açtýðý.
Mahcubiyetin,
Masumiyetin,
Güçlülüðün,
Zayýflýðýn,
Vel hasýl her türlü maðrifetin, gölgelere karýþtýðý zamanlar.

"Elitlerin", "Varoþlarýn", "Mükemmellerin", "Sýradanlarýn",
Sadece "Ýnsan" olduðu,
Tüm sýfatlarýn komaya girdiði vakitler.

Bu saatlerde ne açýk bir yer kalýr, ne de kapalý bir yol.
Her ne kadar "Gecelerin sahibiyiz" dese de birileri,
Ufak bir týkýrtý yeterlidir, "Sahip olan’ýn" kim olduðunu hatýrlatmaya.
Bu saatlerde herkes yalnýzdýr aslýnda.
Karanlýk, ket vurur dünyaya.

Hepimiz korkarýz karanlýktan.
Önümüzü arkamýzý görmeyiz.
Karþýmýza neyin çýkacaðýný bilmeyiz.
Ama ne kadar korksak korkalým,
Iþýðý söndürmeden, yataða giremeyiz.

Sadece çocuklar korkar, karanlýkta uyumaktan.
Onlarýn zaten, bir hesabý yoktur karanlýkla.
Hissetttikleri her duygu "çocukluktan".

Acaba biz büyükler,
Lambalar yanarken uyuyamýyor muyuz gerçekten?
Yoksa gecenin karanlýðýna mý ihtiyaç duyuyoruz,
Kendi karanlýklarýmýzý ortaya çýkarmak için?

Saçlarý rüzgarda süzülen,
Gözlerinin maviliði, bir denize benzeyen,
Dudaklarý, bir kirazý andýran,
Yüzü, ay gibi parlayan,
Cennet gibi kokan,
Boyu posu, endamý dillere destan bir kadýnýn,
Saçlarýný yýkadýðý,
Lenslerini çýkardýðý,
Dudaklarýnda ki ruju sildiði,
Makyajýný temizlediði,
Kokusunun, etkisini yitirdiði,
Uzuun topuklu ayakkabýlarýný ve belinde ki korseyi çýkarýp,
Köþesine çekildiði vakilerdir bu saatler.

Çünkü;
Karanlýk en büyük sýrdaþýdýr insanýn.
Hiç bir þeyin görülmediði,
Fakat dikkatli bakýldýðýnda "Ýþin aslý’nýn" anlaþýldýðý...





Sosyal Medyada Paylaşın: