týrnaklarým kýrýlýyordu þehrin duvar diplerinde
son kararýmý tenime iþledim
hiç bir rüyamý oynamam artýk arka bahçede
mahrem türküleri getirmeyin kulaklarýma
falakaya yatan çocukluk hayallerim
hangi dergâha baðdaþ kursam aforoz edildim
niyet ettim kalem yormadýyla
huysuz rahipler besmele çekmeyi deniyorlar
ýslýk bile çalamayan dudaklarýyla
karanlýk paltolarý olmuþ
elleri yüzleri gölge lekesi
aþký yakýyorlar vaftiz havuzunda
’kalabalýk bir sokak belki hayat
sen her köþe baþý’
diyordu radyoda sunucu
ben çocukluðumu özlüyordum yine
gazeteyle kaplanmýþ defterlerimi
silgi kokan saçlarýmý
beyaz dantel yakamý
ve illa ki
salýncakta sallanan düþlerimin ipini kesen annemi
kanatlanýr gerdanýmdan bir serçe
özüme düþerse aðlayan bir kýz çocuðu
ve ana avrat düz gider bütün þairler
her göz yaþýma bir þiir yaktým
inzivaya gömdüm cansýz dilimi
tam sayfa ver ölüm ilanýmý
inan sesim çýkmaz artýk hýçkýrýklarýmdan baþka...