ampül sarýsý sokakta kaldýrým taþlarýný ezdi parmak uçlarým
kan fýrtýnasý dinmiþ gözlerimde fark etmedim
bu mevsim erken inermiþ gece yeni öðrendim
korbahar düþmüþ takvime
dört mevsimdi oysa bildiðim
gün ýþýmasýn acýtanlar görmesin beni
felakete uðrayanlar gibiyim sol yaným hep daðýnýk
gece çökmesin hiç harabe yanlarýma
acýtanlarý gözlerimden almasýn karanlýk
kalýn dudaklý adamlarý öptüm diþlerim kanadý
elim yüzüm nar lekesi
secde etmemiþ baþlarý kýnarken þeytaným
ölmek istedim sebepsiz
yakýlýp külümü savurtmak yâr otaðýna
mezarým boþ kalýr annem gel(e)mez! diye vazgeçtim
kalýn yaðmurlar yaðdý aralýk camdan
yastýklar dul kaldý
buðulanan aynada hardan adamlar
gölgemin saçlarýný kestiler
oysa ben vermiþtim ellerimle buzdan makasý
sussun diye yanýklarým
çapraz baðladým kollarýmý bu gece
masamda kýrýk kurþun kalemle yazýlmýþ
gözlerine kadar batmýþ hüznüm
vuslatým kimsesiz
sarnýç aðacýnda kalmýþ gülüþüm
üþümüþ çay bardaðýmýn ince beli
iliklerine kadar dolu kül tablasý
ve sigara cesetleri
þiir orucuna niyetli beyaz kaðýtla
dilimde utangaç bir besmele
senin rýzan için sustum
hamd olsun verdiðin acýya...