COŞAR GÜNÜL

Çiçek açar bahçe, baðlar;
Derelerden sular çaðlar.
Kekik kokar karþý daðlar;
Neþelenir taþar gönül...

Gül bülbülün aþk hevesi,
Kulaðýmda tatlý sesi,
Ezgilidir her nefesi,
Hakk aþkýyla coþar gönül.

O diz boyu karlar nerde;
Bak her taraf yeþil perde.
Meyve yüklü dallar yerde;
Ýbret ile piþer gönül.

Bülbül öter þakrak þakrak;
Yaðmur yaðar, kokar toprak,
Nasibini aldýr yaprak…
Mucizeye þaþar gönül.

Bu Özgür’ün yüreðinde,
Acý çekti gereðinde…
Þu hayatýn eleðinde…
Yaralarý deþer gönül.

{Kâzým Özgür–24-Temmuz–200

Sosyal Medyada Paylaşın: