DOĞA AŞKI

1
Ýlkbaharda coþar þu kuru toprak,
Uyanan tabiat dillenir gider.
Tomurcuk geliþir açýlýr yaprak,
Özüne su yürür dallanýr gider.
2
Gülistana döner yemyeþil daðlar,
Meyve ile dolar bahçeler baðlar,
Gözeden fýþkýrýr sularý çaðlar,
Can verir doðaya kollanýr gider.
3
Ne kadar muhteþem çamlar çýnarlar,
Irmaklar, dereler, coþar pýnarlar,
Armutlar, üzümler, incirler, narlar,
Zamaný gelince ballanýr gider.
4
Selviler altýnda yaþarýz yazý,
Eðlenir, güleriz çalarýz sazý,
Her fidan doðanýn oðluyla kýzý,
Rüzgârlar estikçe sallanýr gider.
5
Orman tabiatýn, temel süsüdür;
Bir ateþ düþerse, ölüm yasýdýr.
Toprak ana onun altýn tasýdýr,
Mevsimler geçtikçe yýllanýr gider.
6
Bu güzel aðaçlar doðanýn tacý;
Kokular saçýyor kardeþle, bacý.
Yakma, kesme yazýk gel lütfen acý;
Gökyüzüne doðru yollanýr gider.
7
Binlerce canlý var, yakmayýn sakýn;
Sevimli hayvanlar, cana çok yakýn.
Rabbin harikasý ibretle bakýn;
Her sene yeniden bollanýr gider.
8
Bülbüller dallarda ötüþür durur.
Âþýklar altýnda atýþýr durur,
Hayreti, yüreðin tutuþur durur,
Tebessüm ederken allanýr gider.

Kazým Özgür 11/Mayýs/2010

Sosyal Medyada Paylaşın: