AĞAÇ SEVGİSİ
Yakmayýn ve kesmeyin sahip çýkýn ormana.
Her yýl yeni filizler, çoðalarak eþleþir.
Büyüsünde geliþsin, bir gün gelir harmana,
Çiçek açar dallarý, yaprak yaprak süslenir.
Orman olsa kel olmaz, kasýrgalý yel olmaz,
Suyu tutar kökleri, helân olmaz sel olmaz.
Bir gün iþin düþerse; sana karþý el olmaz,
Bülbül öter dallarda karþýlýklý seslenir.
O muhteþem filizler dönüþürler koyuya,
Þýrýl þýrýl pýnarlar hayat verir doðaya,
Bu güzelim aðaçlar, huzur verir ovaya,
Kaval çalar çobanlar bir aðaca yaslanýr
Ýlkbahar da yeþerir, son baharda allanýr,
Deli rüzgâr estikçe, bütün dallar sallanýr.
Arý toplar poleni, çiçeklerden ballanýr,
Þarký söyler výzýldar yeþilikten hoþlanýr.
Zümrüt gibi kuþanmýþ, takmýþ baþýna tacý,
Gelin gibi süslenmiþ, giyinmiþ kardeþ bacý,
Böyle güzel bir varlýlýk, yakýlýrsa çok acý...
Orman yakan cahiller bir gün gelir uslanýr.
Çeþit çeþit aðaçlar, kýsa uzun kalýný,
Türlü renge boyamýþ hep süslemiþ dalýný,
Hayranlýkla seyrederdin yeþilini alýný.
Toprak ana dostudur, hep onunla beslenir.
Kazým Özgür çok sever, hep doðaya hayrandýr.
Ne harika manzara, her gün bana bayramdýr.
Gelin piknik yapalým, huzur veren seyrandýr,
Ateþ düþse yanýna hepsi yanar haþlanýr…
{Kazým Özgür 02-Þubat–2009}
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.