" Doðar, batar yeþilliklerde can; güneþ gibi" O can ki, sýrasýnda harikalar yaratan insan, Sýrasýnda her olumsuzluðun odaðýnda olan, Sýrasýnda solgun yüzleri güldüren Tüm iyilik ve kötülükleri gergefinde iþleyen Her þeyde, her anda devinip yaþayan Her sabah güneþ gibi doðan, Kör akþamýn birinde, yitip yok olan insan.
Mekan ve zamanlarý hatýrladýkça, Hep insan gelir gözlerimin önüne. Niçin yaratýldýðýný düþündükçe nimetlerin, Umarým baðýþlar beni her hikmetin sahibi Ne yana baksam, neyi düþünsem! Gecelerin karanlýðýný, gündüzlerin aydýnlýðýný, Hiç olmazsa bunu bilseydi, bunu düþünseydi derim; Yaratýlýþýnýn hikmetini belki biraz anlardý insan.
Daðlarýn, meralarýn, sakini olsun; Kurtlar, kuþlar, yaban hayvanlarý Yalnýz kalmasýn! baþaklar onsuz sararmasýn, Yemiþ yüklü dallar, hep onun varlýðýndan yararlansýn, Þaþkýn su tavuklarýnýn ve de sazan balýklarýnýn Korkudan ve yalnýzlýkta ödleri patlamasýn Bekçiliklerini yapsýn diye yaratýlmadý insan!...
Kemal Polat
Sosyal Medyada Paylaşın:
kempol Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.