KEŞKE ÇOCUK KALSAYDIM
Doðduðum köyde geçti çocukluðum,
Müsavi olmasa da, þehir çocuklarýnýn yaþantýlarýna yaþantým.
Ben þehir çocukluðunu rüyamda yaþadým.
Baðcýklý ayakkabýlarým olmadý, hiç uçurtma yapmadý babam bana,
Emanet uçurtma uçurttum, rüzgarlý havalarda.
Ödüm kopardý, ya elimden kaçarsa diye emanet uçurtmam,
Uzun olsun diye uçurtmamýn ipi,
Ýpin ucunu kemerime baðlardým.
Þehir çocuðu olurdum hayallerimde,
Uçurtmam renklenirdi gözümde,
Ve uçurtmam,
Herkesinkinden daha yüksekte.
Çocuklar tutmak isterdi ellerimden,
Koþardým, ardýma takýlan çocuklardan kurtulmak için
Düþerdim,
Uyanýrdým birden, þehir çocuðu hayallerimden.
Þimdi
Þehirdeyim.
Ne çocukluðumdaki þehir çocuklarý var,
Ne de rengarenk uçurtmalar ellerinde,
Kim bilir!
Kaç ipi kopmuþ uçurtma uçar,
Þimdi onlarýn hayallerindeki köylerde.
Keþke
Onlar gibi bende o köyleri hayal edip bulsaydým,
Hiç büyümeseydim,
Emanet uçurtmamla rüzgarlý havalarda ben hep köy çocuðu kalsaydým...
Birecik, 1999
Yüksel Erentürk Yýlmaz
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yüksel Erentürk YILMAZ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.