**Kýyamet Alameti
Ýsrafil’ in borusu, sanýrým erken öttü,
Dönüp bir bakýn hele þu dünyanýn hâline!
Diller mi dönmez oldu, kelimeler mi bitti?
Kimsenin sözü geçmez, evlâd-ü ýyâline...
Alem tersine dönmüþ, bey meçhul, meydan ýssýz
Büyüklerde sevgi yok, küçükler çok saygýsýz! ..
Ýþçiden ter damlamaz, çalýþanlar duygusuz
Kimse bakmaz kazancýn haram ve helâline...
Sanki herkes yaratan, herkes çok büyük oldu!
Ýnsanlýk omuzlarda taþýnmaz bir yük oldu.
Hani nerde tevâzu, hoþgörüler yok oldu
Yuh bu karanlýk neslin hâline, ahvâline...
Taþ yaðmamýþsa gökten, kim yardý bu baþlarý?
Uçan ebâbil deðil, sanki talih kuþlarý...
Kimsenin rast gitmiyor, tutunduðu iþleri
Ýnsanlar bel baðlamýþ, yalnýzca ikbâline...
Yolunmuþ sýrtlarda tüy, insanlar kaz/a dönmüþ
Kýzlar sanki er kiþi, erkekler kýza dönmüþ...
Sözlerse, aðýzlarda kenger sakýza dönmüþ
Yanarým bu zamanýn hâli pür melâline...
Yönetimde tartý yok, kantarýn topu kayýp!
Kimse hayra solumaz, yapýlanlar çok ayýp...
Her besmele çekeni, mü’min müslüman sayýp
Görmeyince kalbini, girilmez vebâline...
Ýsrafil’ in sur’ unun sesi az kýsýk çýktý...
Geç hatýrlandý ama, ne de çok fasýk çýktý!
Sesi duyanlarýn hep, suratý asýk çýktý!
Görülmeye deðerdi baksanýz eþkaline...
Gördüðüm bir güneþ var, ayný yerden doðuyor!
Temmuzda yaðan yaðmur, insanlarý boðuyor...
Herkes çamura batmýþ, gözlerini oðuyor
Bunlar uyarý olsun, güvenme emvâline...
Aðzý olan konuþtu, ne Deccal’ lar türedi...
Yecüc, Mecüc’ te ne ki, daniskasý üredi!
Birileri âlemde, ne var, ne yok küredi
Bakacak hal mi kaldý, arzýn istikbâline? ...
Bilsek, bunlarýn hepsi kýyamet alâmeti...
Hak yolundan gidenler, bulurlar selâmeti.
Yolunu sapýtanlar görüyor melâmeti
Yaratan elbet bakar, kullarýn ef’ âline...
Antalya-2010/7
TDK:
evlad-ü ýyal: çoluk çocuk, ev halký
hal-i pür melal: acýnacak durum
fasýk: günah iþleyen, fesatçý
emval: mallar, parayla alýnan herþey
melamet: rezillik, rüsvaylik, kýnanmýþlýk
Halil Þakir Taþçýoðlu
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.