“Karanfil gecelerine hasret bir bahar türküsü dilimde, Ciðerlerime kadar akarsularla dolmuþum, aslýnda ben hiç bir þey(in)miþim...”
Eskidendi ; Aþklar...
Þimdi vakti geldi her þeyin ; Dilimde acý bir kahvenin köpüðü, içerisinde þekersiz kalmýþ tatlandýrýcý . Ve Morgda asýlý kalmýþ bir gölge gibi , soðuk kalksýn cesetsiz cenazem...
Býrak (b)izsiz kalsýn bu aþkýn nüshasý da , Sen üzülme ! Kýrýlan düþlerim çoktan dipsiz kuyulardan çýktý...