Ve
Bu Ülkenin Kaderi…
Fakirlik bu ülkenin deðiþmeyen kaderi,
Sözü-nazý geçenler akýl-izan fakiri…
Demokrasi denilen sistem geleli beri,
Halka düzen biçenler ölçü-mizan fakiri…
Emaneti bilene vermek cahili bozar,
Dayýsý olanlarýn eli her yere uzar.
Eline kalem alan yaða bandýrýp yazar,
“ýþýk” saçan aydýnlar ilim-irfan fakiri…
Bölüþürler keyfince büyükbaþlar pastayý,
Kendilerine aslan, gariplere sus payý.
Can simidi misali tutar amma çapayý,
“Milletin efendisi” hasat-harman fakiri…
Kâr etmez zalimlere zerrece kanun-yasa,
Ýkbal arar zayýfýn üstüne basa basa.
Bitmez kimsesizlerin çektiði çile-tasa.
Gücü elde tutanlar insaf-vicdan fakiri…
Hep kurnazlardan yana döner düzenin çarký,
Zenginin kasasýna akar paranýn arký.
Helalle geçindirmek kastiyle evi-barký,
Sel gibi ter dökenler kese-cüzdan fakiri…
Hangi birini saysam, sýkýntý o kadar çok ki,
Her biri baðrý yakan öyle zehirli ok ki.
Kime anlatacaksýn, Marko Paþa da yok ki,
Bin bir çile çekenler çare-derman fakiri…
Bir ülkenin hududu top-tüfekle çizilir,
Lakin huzur destaný didinmekle yazýlýr.
Sahipsiz kalan vatan, kaderine üzülür,
Yorgun düþmüþ topraklar aðaç-orman fakiri…
Yoksa düþer miydik biz böyle garip hallere,
Açar mýydýk el-avuç, ilik emen ellere.
Yansýmaz Yaradan’ýn rýzasý amellere,
Dini maske yapanlar inanç-iman fakiri…
Veli BOSTANCI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.