sus dedi karanlýkta bir ses yöneldim sese doðru yoktu kimsecikler hayalle gerçek arasý birþeydi yürek sesim miydi yoksa oysa susmamýþ mýydým susmuþtum yazmýyordum bile ne batan güneþi ne sararmýþ yapraklarý ne de kýyýlara çarpan dalgalarýn sesini... hatta aðlayamýyordum bile uzun zamandýr ne ayrýlýðýma ne de sonsuz yalnýzlýðýma iþte bu yüzdendir bir anlam verememiþtim o sese sus! susuyorum susadým usul usul evet en çok s/ana susadým...
þehir kapamýþtý yine gözlerini siyah perdelerini örtmüþtü geceye yavru köpeðin havlamasý geliyordu uzaklardan geceye arkadaþ olmak istercesine belli belirsiz fýsýldar gibi rüzgarýn sesi de duyuluyordu ah bu sessizlik ah bu sensizlik düþlediðim ne varsa delilik...
yaðmurlu bir günde yollara vursam kendimi ýslansam ýslansam... yaðmurlar da terketmiþti þehrimi oysa kendimi bildim bileli bir ileri bir geri hep ayný yerde ýssýzlýðýn ortasýnda ne dibe vurabiliyordum ne de baþ edebiliyordum yalnýzlýðýmla sonra daha sonra kapa artýk gözlerini sus/sana...
Sosyal Medyada Paylaşın:
cemrece Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.