Her þey aþktan öte;
Var olmanýn ilk hecesinde ve de
Yok olma son hecesine kadar.
Ve gözler aþk ile yanarken,
Donakalan parmak uçlarýný diþlerinde ýsýtmak;
Sevmenin ilk cümlesi kadar.
Ulu daðlarýn ardý sýra düþerken,
Durgun sandýðýn bir dünyaya yalýn ayak,
Kavuþmalarýn sýcaklýðý kadar,
Düþmek ve de dirilmek!
Ve görmeden Yaradaný severken,
Sevdiðini de görmek isterken,
Asla kirlenmesin diye gözlerin;
Kapatmak onu görene kadar,
Gerçek ve de yalansýz dünyada.
Ýþte sevmek;
Bað eyleminde baðlanan zümrütler kadar güzel ve de sýcak!
Derdine bandýkça,derdini sevdiðin,
Ýlahi kökünde fenafillaha eriþmiþ gibi,
Mecazi yadýnda ilkbahar çiçeklerinin,
Bembeyaz sadeliði kadar.
Ve az da pembemsi gülüþlerle de.
Özlendiðini ve sevildiðini bilmek kadar!
Ve ýslatmýþken Rahmani yaðmurlar benliðimi;
Ýki gün geçen sürede,sevenlerin bir ay geçti demiþken;
Tekrardan bulutlarýmý kapatýyorum zihnime.
Belki saðanak yaðacak,
Ama filizleri aðaç olacak sevgisinde.
Ne de olsa,14 asýr önce için kaç kez aðladýk görmeden!