Kýrk yýl var,
Ayaklarým altýnda ezdiðim, çiðnediðim.
Hesabý kabarýk, tarifi zor.
Bir çýrpýda nefes nefese habersiz solukladýðým,
Saçlarýmýn rengini solduran…
Satýr satýr yüzümü çizdiren kýrk yýl...
Kimi zaman kapkara, kimi zaman ciðerlerimi söken,
Güldüðüm, alay ettiðim, oynadýðým oynaþtýðým…
Üstüne toz kondurmadýðým, yirmiler otuzlar,
Sayýp sayýp unuttuðum, eskittiðim, eksilttiðim,
Azýný çoða saydýðým, kýrk yýl.
Ey hayat kýrkýnda baþlar diyen bilge,
Kýrkla beni kýrk yerimden,
Gördün mü bilmem bu sabah gelirken?
Toydu, yiðitti, mertti taþý sýksa ekmek ederdi.
Gözlerim önünde kardýlar topraða,
Tam yirmi bir yaþýnda,
Gücü yetmedi sinsi bir mikroba.
Uyan bilge uyan,
Ölüm kol geziyor, ölüm pusuda.
Belki kýrk yýl daha var!
Görmediðim, bilmediðim, duymadýðým,
Bakýnca sis çöken, diz kýran, bel büken,
Hor hakir sýðýntý,
Artçý sarsýntýlarla büyüyen,
Ürediðim, ürettiðim…
Ama aklý saðlam ruhu dinç, gönlü genç;
Baharýnda boran saklý kýrk yýl...
Dur bilge dur!
Taþýyacaðým kadar öðüt ver,
Yiyeceðim kadar ekmek içeceðim kadar su.
Kabýmdan çok laf etme,
Daramdan taþýrma beni,
Hal böyle deyip gitme.
Az önceki genç var ya,
Aslýnda her þeyin farkýnda.
Bir bilsen anlattýklarýný…
Kefen neden beyaz,
Neden dikiþ tutmaz düðüm düðüm.
Al iþte kýrk baþlý bilmece.
Hayat dizgini kopuk tekerlek…
Ýþin zor dedi gülerek,
Ýþin zor…
Mustafa DOÐAN