1
seymenler tek tek indiklerinde þehre
ne caddelere sýðdýlar,ne parklara;
güz yelleri
aðaçtan dökülen gazelleri
nasýl savurup doldurursa arklara
öyle doluþtular düðün evine
ozalit çýkýþlý sýðýrcýklar
darende’ye dut yemeye gitmiþler
omuzlarý heybeli bulvar ozanlarý
varoþlardan uraylara yetmiþler
kesiþen tek nokta ulûfe devþirmek
toplu taþýmalarda harrangürra
uray baþkanlarýna biat etmek
kýrk yýl ayný yollarý tep
kýrk yýl ayný peksimeti gevele dur
nerden bakarsan bak noksanlý umur
nasibin bir avuç kuru eþelek
oysa
cinayetlerin en korkuncu
þiir ýrmaðýnýn yolunu kesmek.
aksakal akýn eyitti:
-bir varmýþ bir yokmuþ
/konuya ýsýnmak için
bütün masallar böyle baþlar ya/
bizim masalýmýzda da
ayný teraneyle ötmeye baþlamýþ
daðarcýðýndakileri dökünen þair,
kimliðini sayýklayan bir kuþ
baþlamýþ ya
topla ve böl
çarp ve çýkar
sonuç ayný sonuçtu
önü de arkasý da
tabuttaki meyitti.
2
kaçan tavþan dönüp geriye baktý
zaman takvîmlerden su gibi aktý
hangi yöne aksa þiir ýrmaðý
ýþýltýlý nice izler býraktý.
halk,divan,tekke
kutsal bir üçlüdür;
baþýndan tanzimat’a kadar
düz bir yol izler:
ahenk var,ahlâk var,güzellik var
tanzimat’la bulanýr göletler
birkaç damla düþünce
bir daha da durulmaz…
aksakal akýn eyitti:
þiirimizin cumhuriyeti hiç olmadý
cübbesinin altýndan
bize gözlerini belertmesin kör kadý…
sokak baþlarýna daraðaçlarý kuran
serbest rey deyip
reyleri sandýklardan uçuran
hak tanýmayan
ve halký dýþlayan
cumhuriyet kâmil cumhuriyet deðildir
cumhuriyet cumhuriyet olmayýnca
edep de kavladý üdebâ da
ýlgýnlar çiçeklendi ýlgým görünce,
bir daha ayaða kalkamadý yere düþünce
bir kapýkulu yetiþti þair
ve ortada kaldý þiir
üreten put üretti
oynayan köçekçe oynadý
marazlandý ütopya…
aksakal akýn eyitti:
-bir uçurumun kenarýnda duran insana
“uç! uç! ” deyip arkasýndan iter gibi
“batý..batý” deyip çýkmaz bir sokaða girdik
tercüme þiirler arasýnda
iguanalar gibi esridik
gördük ki yön gösteren bütün iþâretler
daha buyurgan,daha çok erotik
3
egemenlik sýk sýk eldeðiþtirdi
evleri titretti süngülerin pýrýltýlarý
ama hiç uðramadý
halkýn
ve gerçek þairlerin semtine.
çölleþti þiir topraðýmýz
pazarýna git ki iþler kesat
elyaflarý çürük kelimelerin
çipil gözlerine oturmuþ fesat
haksýz veya haklý
kimi diyor ki þiirin
yeni doðuyor yaðmur sonrasý güneþi
kim diyor ki þiir bitti…
aksakal akýn eyitti:
kula kul olan þairler görülmüþtür
aç kalmamýþ,açýkta kalmamýþtýr her çaðda
devreye sokulmuþtur iletken birileri
putuna ulaþmýþtýr övgüleri
it,karnýnýn doyduðu kapýda yaþar
kurtsa daðda.
Bir þair her zaman özgür olmalý
Kuþlarca,bulutlarca,rüzgârlarca
Kurt olmalý,pençelerini taþlara geçirmeli
Özgürce ölmeyi yeðlemeli
Boynu toklu yaþamaktansa.
Hedonist þairler vardýr /hâþâ þiirden/
Þehvetle sarýlýrlar kaleme
Þiirimizin Serüveni Veya Edep ve Edebiyata Dair Bir Nutuk
4
aksakal akýn eyitti:
þair var,tatmamýþ aþký,erinci
eksisini eksen yapmýþ bir çerçi,
her kapýya götürür ürününü
þair var her kelimesi mercan ve inci
enginlere açýlmaktan
derine dalmaktan korkmaz
bazen muallimdir,bazen sipahi
sürünmez karýndan bacaklýlar gibi
þair ki güneþi etik olmalý
þiiri dillere katýk olmalý.
keseri,kendi usta ellerinden yemeli þair,
içine-dýþýna sürekli kanamalý
gücünü,sabrýný kendine sýnamalý
önce ilham perisini sarhoþ etmeli þiir
zamaný ve mekâný aþýp
yarýnlara uzanmalý.
sevdadýr,bir beyaz ýrmaktýr þiir;
hak yolu gösteren parmaktýr þiir,
kim ki þarap diye alýr kafaya
çýplaktýr o þiir,arsýzdýr,teþhircidir
kelâm kirletene yasaktýr þiir…
aksakal akýn eyitti:
-kimi cariye oldu satýldý,
kimi kulaklarý küpeli köle,
kimi olmazlara sevdalanýp düþtü çöle
her zaman yolunu buldu
ucuzluk pazarýndaki þair
çeliðine su vermedi hiçbir çile
civa gibi kayýp durdu mekânsýz þiir
dün baþta taç idi bugün ayaða düþtü
rüzgârýn ateþiyle piþen aþ iken þiir
bugün güneþ dolabýnda buza dönüþtü
kýrýldý zümrüdüanka yumurtasý
un-ufak oldu da toza dönüþtü
her zerresi baþka bir daða düþtü…
5
þair þovmen, þiir þova dönüþtü
kimyasý bozuldu aþkýn, sanatýn
bu yol taþlý, taþlar býçaktan keskin
týrnaðý uzar mý nalsýz bir atýn?
sürgit böyle kalmaz, elbet bir eylem baþlar
müjde, topraðýn rahmine düþen tohuma
duyursun müjdemi müjdeci kuþlar
topraða, ay’a, güneþ’e
sulara, balýklara, kardaki izlere
yer kabuðunun derinliklerinde
uyuklayan magmalara
ve gökyüzündeki nebülözlere
deðiþim bekleyen buzullardan
bütün yaylalara ve denizlere
içime þiirin cemresi düþtü…
aksakal akýn eyitti:
- hoþ deðildir yataðýndan kaçan ýrmak
piþman olsa neye yarar
tetiðe basmýþsa parmak
dil bazen zehirdir bazense tiryak
bazen de delip geçen zehirli bir mýzrak
daha çok bengi-su
þair ki, sorumludur her zaman dilinden
caizdir þaire putlarý kýrmak
ay, ninnilerle yatýrýr
güneþ, çiçeklerle uyandýrýr þairi
taçlandýrarak
ve evrene yayýlýr þiir güllerinin kokusu…
þiir, gerçek cumhuriyetini arýyor,
kývýlcýmlar saçýyor yürekteki ateþ,
sözcüklerdeki direnç,
gündoðusu yavaþ yavaþ aðarýyor…
Bahattin Karakoç
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.