Eyy örselenmiþ harflerin yitik þairi, Görüyorum da yine nasibine devrilmiþ, Ýtalik mýsralar düþmüþ senin. Noktasý kýrgýn virgülüne, imlalar düþmüþ senin. Küsmüþ geceye ziya gözlerin Üþümüþ haþiyesi gizde sözlerin. Görüyorum da yine; Itri’nin bir hüzzam bestesinde, Sað elini dolayýp sol elin üstüne Dalýp, dalýp gitmiþsin. Biliyorum,az sonra tetik düþürüp, Anýlarýn mavzeriyle vuracaksýn geceleri. Ve üþüyecek; Manþet kollu gömleðinde kan düðmeleri. Ve aðlayacak; Týrnaklanmýþ bir duvarda kan hüzmeleri. Ben bilirim seni; Yine çalar yüreðini bin bir baþlý sýzý, Ya da göz yaþýnda yol bulur üþüyen bir deniz kýzý.
Seni aðlarken görmek, bilsen ne kadar acý , Þu birinci gözyaþýn,iþte þu ikinci,iþte þu üçüncü. Sen gidince buralardan, Biliyorum açmaz olur çiçekler, Bahar boþuna gelir. Yaðmur boþuna yaðar. Ýyi de... Duvarlarý týrnakladýðýn o týrnakla, Mezarýný kazmak hangi kitapta yazar... Öyle ya; Týrnak senin,mezar senin. Ruh senin,bu can senin. Benim caným nerde gülüm? Aðlayan gözlerim, Gözlerin nerde gülüm..? Þimdi sana anlat desem; Hançerlenmiþ dal gibi kanar yüreðin. Ve manþet kollu gömleðinden yere düþer, Ve kefenlenir sana hediye kol düðmelerin. Kalem sende boyun büker, Sende susar tüm ecram. Biliyorum ben seni; Korkuyordun hep aynalardan. Gel kýralým; Gel gülüm ne kadar ayna varsa bu gece, Ve silelim ne kadar varsa, Sola italik umarsýz hece. Býrakalým; Esbabýna düþ konsun, geceden sýyrýlan her þafaðýn seyrinde. Yýkasýn yüzümüzü göz yaþýn, çapaðýna sýrat geçmiþin esaretinde. Bu gece gitmek yok gülüm, Býrak geç kalsýn randevusuna Azrail, Ben týrpanlarým geceyi, Sen buyur otur. Otur ki büyüsün kara gözlerinde sevda. Ve küsmesin hiçbir mýsrana imla. Ver elini gülüm þimdi müþahade vaktidir alemi. Ve fýrlatmak vaktidir, manþet kollu gömleðindeki kan düðmelerini. Sosyal Medyada Paylaşın:
ebadem Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.