soðuk heyecanýn zamansýz gözlerinde irkilmelerim
aþk ayýklýyor düþtüðüm uzun gecelerden seviþmeleri
güneþ yüzünü gösterdiðinde bitiyor zaman
hiç yürümüyor karanlýk odada gelecek bahar
ya da hiç yürüyemiyoruz susmalara varan dokunmalarda
yeniden doðmalarý...
Ýstanbulun çýplak sokaklarýnda kayýyor ayaklarým
ardýmdaki gelmelere mi ýslanýyorum
yoksa önümdeki gitmelere mi
bu nasýl ölüm
kol kola giremiyoruz
-seni duyduðum seslerden öpüyorum
güzelliðine aldanýyorum arzularýnýn
gölgendeki kusursuz yüzüne-
en iþtahlý yabancýlýðýmla baðýrýyorum kirletirken düþleri
dalgalar okþuyor omuzumu
masum bir deniz taþýyorum
böyle hesapsýz sevinçlerde bilsen nasýl bozuluyor
seni aðýrlayan þehir
ki, her iz tetiðe basan tuzak/
tuzaklarda sahipsiz gözyaþlarým
bilmem isimsiz kaç uçurumun
çocuk gamzelerine tutunmuþ kalbim
ahh...
-seni yalnýzlýðýmýn bahçesinde suluyorum
dudaklarýmda dalgýn ayrýlýk
ellerimde akþamlar-
þimdi her gece uyumadan
acýyan yanlarýmý þýmartan deliyim
aynada nefesimin çizdiði resim
içimi akýtan buðu oluyor
ilk defa seyerederken silkiniþimi camdan
ruhumdan sýzanlar sayýklýyor
herkesi ve herþeyi biliyorum
baðýþla hüznümü adam
geç kalmýþ bir intiharým