İHTİYARIN ŞİİRİ

Ben, bir ihtiyarým...

Ön saflarda yer bulmaya çalýþýrken

Hep geriye itilmiþ, aþaðýlanmýþ

Ve umut tespihi daðýlmýþ bir ihtiyar...



Hangi derdime yanayým ki;

Tesellisi avutsun, derbeder yüreðimi...



Kýzým; yine ojeli týrnaklarýný uzatýp,

Saçlarýný boyatmýþ...

Meðer ki annesi; gençliðinde yapamadýklarýný

Kýzýma uygulatmýþ...

Ancak kandil gecelerinde görebildiðim,

Annemden kalan beyaz tülbent,

Kim bilir hangi köþeye atýlmýþ?



Oðlumun, kavgasýz günü geçmez okulda...

Periþan vaziyette geldi akþamüzeri

Üstü-baþý daðýnýk, burnu kanamýþ,

Kan çanaðý olmuþ badem gözleri...

Þimdi sorsam; “oðlum, derdin ne”? Diye

Hýzla çarpacak kapýyý, karýþacak geceye...



Babamýn heybetli bakýþlarý gelir aklýma!

Karþýsýnda tir tir titrerdim

Ama bir yerde, babadan söz açýlsa;

Onu nasýl överdim...

Annem ve babam; çocuklarýný hep koruyorlardý

Ne kadar dövseler, bilirdik

O kadar seviyorlardý...



Oysa þimdi ne dövebiliyor

Ne de sevebiliyorum çocuklarýmý

Sadece; her namaz sonrasýnda

Toplamadan seccademi,

Semaya açýyorum; titreyen ellerimi

“Ben, bir ihtiyarým” Diye baþlýyorum

Elinde bastonu, sýrtýnda kamburu olan

Ve evinde söz hakký arayan bir ihtiyar

Diyerek aðlýyor, aðlýyorum...



Ne zormuþ baba olmak...

Üstelik yaþ kemale erince,

Üstelik yýllar arasý farký ulu orta görünce

Bir kez daha anlýyorum;

Ne zormuþ baba olmak...





Ben nerde yanlýþ yaptým Allah’ým!

Neydi hatam, kusurum, günahým?

Gözlerimin önünde bir bir ölüyor

Ölünce fatiha umduklarým;

Yani oðlum, kýzým ve onlarýn “ana” dedikleri karým

Bari siz, bir ihlas sözü verin

Elleri elime hiç deðmemiþ dostlarým

Fatiha olmasa da katlanýrým

Ne de olsa gün görmüþ, ölmeden ölüm görmüþ

Bir ihtiyarým...





Sosyal Medyada Paylaşın: