Ah! Be Efsun
Ah be Efsun!
Hayata maðlup baþlamýþtým, barut kokardý gecelerim.
Kanayan bir nehrin kýyýsýnda isyan ederdi tümcelerim.
Her tebessümüme bin küfür yedim, henüz çocukken.
Ýçimde büyüttüðüm güllerim kýraðý yedi, çok erken.
Ah be Efsun!
Bir bilseydin yüreðimdeki ölüm rengi senfonileri,
Dinlemeye korkardýn, dilimden dökülen naðmeleri.
Ben bilirdim, yürüdüðüm yollar hep sana çýkardý.
Ve ruhum nerde olursa olsun yalnýz sana akardý.
Ah be Efsun!
Ýkimiz de yaralýydýk, nikahlarýmýz hüzne kýyýlmýþtý.
Ýçimizdeki deli çocuk derin dehlizlere týkýlmýþtý.
Daha güneþi görmeden adaklýða hükmettiler.
Cezamý(zý) bir ömre bölüp hunharca tükettiler.
Ah be Efsun!
Bilirdin, en çok yaðmur yaðarken aðlardým.
Bir de gözlerin topraða düþerken korkardým.
Suskunluðun yetim çýðlýklarýn gölgesindeydi.
Ve saðanaklarýn hep fýrtýnalarýn öncesindeydi.
Ah be Efsun!
Sýnýr boylarýnda dikenli teller yüreðimize batardý.
Dünyanýn neresinde zulüm olsa ilkin bizi yakardý.
Ve günlerden bir gün, kýrdýk bütün zincirleri.
Bir çift yakamoz gözle, yaktýk bütün denizleri.
Ah be Efsun!
Ellerin avuçlarýmdayken saçlarýndan kokladým.
Islanan kirpiklerimi öksüz çocuk gibi sakladým.
Vuslatýmýz dünyaya acý bir haykýrýþtý.
Bir yanýmýz yaz iken öte yan kara kýþtý.
Ah be Efsun!
Bütün z/amanlarým hasretinin yangýnlarýnaydý.
Senle geçen her nefes efsunlu bir rüyaydý.
Sokulduk cenin gibi kaynadý kemiklerimiz.
Dünyayý unuttuk, eflatuna boyandý gecelerimiz.
Ah be Efsun!
Ay ýþýðý düþen iniltilerimiz saklý bir avuç hayat masalýnda.
Alý moru gençliðimizin sevdamýzýn rengi kokan baharlarda.
Mevsimler yetmez ruhumuza düþen cemreleri anlatmaya.
Her sabah bir çift kumru gelir biz diye göðsümde yatmaya.
Ah be Efsun!
Alev alev yansa da yüreðim, vuslat kýyamete kalsa da
Akrep yelkovaný kovalarken Azrail beni kollasa da
Her güne adýnla baþlayýp hasret labirentlerini yürüyeceðim.
Küllerimi aleme savurup yine de Efsun’um diyeceðim.
Necat Uslu
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.