Mutluluk nedir ki bu dünyada?
Hangi zevkte takýlý kalmýþ tüm zevkler?
Ve mýsra mýsra,
Hangi þair aþký adamakýllý yazabilmiþtir?
Þairin harcý mýdýr acaba aþký yazmak,
Aþk,þiirler kadar basit mi yaþanýr?
Gözlerini yumduðun zaman yataðýnda yine,
Tüm þairler ölmüþtür aslýnda.
Ancak aþk acýsý böyle diner mi?
Aþk dedikleri þey bu kadar basit mi?
Demiþ ki bir düþünür;
Önce sevdiðinle konuþmaktan korkarsýn,
Sonra da ona aþýk olmaya.
Ve en sonda,
Onu kaybetme ihtimali ile yaþamaya!
Haklýdýr,hakkýdýr böyle düþünmesi,
Uzaklar o kadar acý verir ki sevene,
Deðil kaybetmek sevdiðini,
Sesini duymadýðýnda yanar için;
Aþkýyla dolarken her dem zihnin.
Deðil onu düþünmemek,
Onsuz bir an dahi düþlemek haramdýr,
Gerçek sevene!
Her ne kadar aþk her þeye yetmese de,
Bedenleri engel bilse de sevenler,
Birisi hastalýðýna üzülse günlerce,
Ve bir diðeri de onun üzüntüsü ile,
Kendi aþkýný büyütse,onu düþündükçe,
Gerçek aþk ancak böyle olur iþte!
Ne þairlerin döktüðü onlarca güzel mýsra,
Ne de dünyanýn süslü oyuncaklarý,
Aþka ait olaný yitirtebilir;
Sevenler sevmekten býkmadýkça!
Tüm acýlý þarkýlarýn dostluðunda,
Yakmamak gerekir yüreði defalarca.
Sevenin varsa sevdiðin gibi,
Býrakmamalý asla!
Ýþte kýsaca;
Aþk tek hece,
Ve þarkýlar onun için yazýlan mersiye!