Sabah serinliklerinde hep sýcacýk gelirdi sesin,
Gece karanlýklarýnda yolumu aydýnlatýrdýn,
Vazgeçilmezimdin, sevdiðim, saydýðým, güvendiðim,
Öylesine alýþmýþ, ölesiye müptelandým anlayacaðýn…
Birlikte nefes alýr, birlikte gülümserdik yaþama,
Öyle çok benziyorduk ki birbirimize, karýþtýrýrdýk,
Hangimiz sen, hangimiz ben olan yanlarýmýz diye…
Ayný türkülerden hoþlanýr, düetlerle içlenirdik,
Gülümsemeyi bile sen öðretmiþtin yarýnlara,
Kederlerle geçen uzun uzun yýllardan sonra...
Ben konuþurken, sen dinlerdin ilgi ve sevgiyle,
Bir an ayrý kalsak, ilk fýrsatta birbirimize koþar,
Masum bakýþlar ve gülümseyiþlerle coþardýk…
Hislerimize tezat, kader miydi bizimle oynayan,
Ne idi hatamýz? Çok sevmek miydi yanlýþ olan?
Sözler vermiþtik hani? Býrakmayacaktýk birbirimizi ,
Neyin uðruna terk ettik, Yürekler dolusu sevgimizi…
Ne yönden estiðini anlayamadýðýmýz bir fýrtýna sürükledi,
Un ufak edip daðýttý dört bir yana, maðlup etti bizde bizi,
Sakýn üzülme canýmýn içi, bende üzülmem becerebilirsem.
Ne bir eksik, ne bir fazla, þu anki hislerim bunlar tamamen.
Ýstemeden de olsa kapattým tüm kapýlarý, sevgine ve sevgime
Sensizlikte düþlerim üþüyor, bir sunakta yapayalnýz ve kimsesiz.
Ýþte bu yüzden canýmýn içi, hem ben, hem de þiirlerim ö z n e s i z…
Hatice AK/07.12.2010
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.