ANSIZIN

Ansýzýn,
En beklenmedik bir kýrda buldum seni,
Yeni açtýðýn beliydi:
Þaþkýn bakýyordu gözlerin etrafa…
Ürkek, sevilmeye muhtaçtý yapraklarýn.
Kardelen nasýl utangaç uzatýrsa
Karlarýn arasýndan baþýný,
Sende kararsýzdýn güvenip güvenmemekte insanlara…
Ama daha beni tanýmýyorsun;
Sana baharlar ülkesinden ne þarkýlarla,
Ne çiçeklerle geleceðim, bilmiyorsun!
Bilsen böyle kaçmazsýn benden.
Her gün baþka bir bahçede,
Baþka renk ve kokuda açmazsýn!
Þeftali çiçeðinde bulamadým sendeki pembeliði, tazeliði.
Mahzun duruþun yoktu sümbülün boyun büküþünde
Zambaklar asil olamazdý dimdik duruþun karþýsýnda!
Yine de ben üzülmem çâresizliðime…
Üzülmem, yeter ki sen nergis gibi maðrurlanma!
Deðiþmeyen yenilmeyen bir þey yok zamana.
Eninde sonunda sen de bunu fark edeceksin:
Ve bir gün aklýnla deðil kalbinle yaþamayý öðreneceksin!



Sosyal Medyada Paylaşın: