Sevgiliye Mektup...

Bilmiyorum,
gerçekten bilmiyorum,
neden hep burada duruyorum
bir adým ileri gitmeyi beceremiyorum
bilmiyorum.

Aslýnda insanda akýl denen birþey var
duygumu desem yada kuþkumu,
þimdi anlamýný çözemesemde
insanda akýl denen biþey var.

Ýnsan kendine
neyin uyduðunu anlamak isterken
kendine sormak için
ne vakit bulabiliyor
nede bir neden
sanki onu bekleyen
rüzgarýn önünde savrulan
bir kuru yaprakla arkadaþlýk eden
bir küçük hayalin
tutu vermesi gibi
ellerinden.


Anlatmayý deniyorum
duymaný sadece diliyorum.


Günler ve geceler
hep gecip gidiyor,
zaman
ici görünmeyen bir kara delik gibi
yuttuðunu
bir daha geri göndermiyor;
þimdi seni düþünürken
kalbim o kara delðin önünde
umutsuzca cýrpýnan bir serçe,
kala kaldý olduðu yerde.

Gözlerinde
o derin
ve sessiz güzellik vardý,
izi
yüreðimde kaldý.

Seni düþünmekten
vazgeçmek istediðim çok oldu,
yüreðimi
aklýma þikayet edip durdum,
ama yüreðimi dinlemeyen
aklýmýn iþe yaramadýðýnýda
biliyordum;
seni düþünmekten vazgeçmenin
tesellisi yoktu.

Hayatýn bir anlamý var
ama asla
bu sadece bana ait deðil.

Yorgun bulutlarý
üst üste koyup
hayatý baþlatan yüce yaradan
banada bunlarý düþündürüp
yaptýrandýr.

Havanýn ýsýnmasý ile
oluþan rüzgar
nasýl görünmeden
her varlýða kendini hissettiriyorsa,
seni gördüðümde
bana olanda
bütün vucudumu titretiyor
ve gözlerinden aldýðý ateþle
yüreðimi yakýp eritiyor.

Rüzgar estiði zaman
karanlýkda
gözleri görmeyen bir yaprak gibi
yürreðim
yalnýzlýktan yalpalayan.

Yollarý yürürken
ayaklarýma güvendim,
bedenimi alýp götürenin
ayaklarým olduðuna
ve onlarýn
bütün yükümü
sýrtladýðýna inandým;
ama yüreðim sende kaldý
zaman durdu
zamansýz kaldým,
olduðu yerde kök salan
yalnýz
senden bir damla su bekleyen
umutsuz bir aðaç oldum.

Bekleyen ben deðilim
bütün geleceðim,
ne olursun gel
hayatým senin
bir sen varsýn
içinde eridiðm.

Nihat BAÐCI








Sosyal Medyada Paylaşın: